Historia powstania polskiej prowincji
Kolebką prowincji polskiej jest dom zakonny w Chojnicach. Na zaproszenie katolików chojnickich, przy aprobacie ks. Jana Nepomucena Marwicza, ordynariusza ówczesnej diecezji chełmińskiej (dzisiejsza diecezja pelplińska) Siostry Franciszkanki z Heythuysen w dniu 9 października 1867 r. osiedliły się w Chojnicach, by objąć pracę opiekuńczo-wychowawczą w Zakładzie św. Boromeusza – tak nazwano klasztor wraz z innymi pomieszczeniami.
8 pierwszych sióstr zaczęło prowadzić przedszkole, szkołę elementarną i sierociniec. Na skutek ustawy majowej władz pruskich z 1875 r. siostry musiały opuścić Chojnice. Udały się do Ameryki Północnej, by tam założyć nowe wspólnoty. Po zakończeniu kulturkampfu na usilne starania kapłanów siostry wróciły do Chojnic. Oprócz pracy wśród dzieci i młodzieży podjęły opiekę nad chorymi w szpitalu chojnickim. W tym czasie zaczęły powstawać na Pomorzu nowe placówki. W 1933 r. utworzono komisariat polski z własnym nowicjatem w Chojnicach.
W 1948 r. została ustanowiona prowincja polska z siedzibą w Orliku na Kaszubach, pod wezwaniem Maryi Wspomożenia Wiernych. Obecnie prowincja polska liczy 130 sióstr.
Siostry posługują w 16 wspólnotach w Polsce, w Domu Generalnym w Rzymie oraz na placówce misyjnej w Tanzanii. Siostry pracują jako: pielęgniarki, lekarki, opiekunki, wychowawczynie, nauczycielki, katechetki, organistki, zakrystianki, posługują w szpitalach, domach opieki, hospicjach, domu dziecka, świetlicach parafialnych, domach pielgrzyma, przy parafiach w pracy charytatywnej i ewangelizacyjnej oraz na misjach.
Sercem polskiej Prowincji jest Orlik gdzie siostry przeżywają pierwsze lata formacji, swoje rekolekcje, śluby i jubileusze; a wszyscy odwiedzający witani są franciszkańskim zawołaniem: Pokój i Dobro!
Maryja Wspomożenie Wiernych – Patronka prowincji
Dzień 24 maja jest patronalnym świętem naszej polskiej prowincji, okazją do wyrażania naszej wdzięczności wobec Najświętszej Maryi Panny Wspomożycielki Wiernych za Jej opiekę i pomoc we wszystkich sprawach. Z pewnością wybór Patronki przez Radę Generalną w 1948 roku nie był przypadkowy. Trudne czasy, w jakich rodziła się nowa prowincja, powojenna bieda, szykany ze strony komunistycznych władz, utrudniony przez panujący reżim kontakt z Zarządem Generalnym – walka o przetrwanie zakonnego życia w tych warunkach wymagała szczególnej troski Matki tych, które tak ufnie jej zawierzyły. Po dziś dzień Siostry polskiej prowincji doświadczają jej szczególnego wstawiennictwa.
Maryja pod tytułem Wspomożycielki była czczona już od pierwszych wieków chrześcijaństwa – świadczy to o głębokim przekonaniu, że Maryja troszczy się o ludzi, których zbawienia pragnie jej Syn i wierze w to, że Matka Boża pomocy udziela i udzielić jej może. Na pamiątkę zwycięstwa chrześcijańskiej floty nad flotą turecką pod Lepanto papież św. Pius V włączył do Litanii Loretańskiej nowe wezwanie „Wspomożenie wiernych, módl się za nami”. W 1816 roku papież Pius VII ustanawia Rzymu i państwa kościelnego święto Matki Bożej pod tym wezwaniem na dzień 24 maja, jako podziękowanie Matce Bożej za opiekę nad Kościołem – jego uwolnienie z niewoli Napoleona i szczęśliwy powrót na osieroconą przez 5 lat Stolicę Piotrową w Rzymie. W roku 1959 na prośbę biskupów polskich zostało ono wprowadzone w Polsce. 5 października 1962 r. został zatwierdzony nowy formularz mszalny i brewiarzowy. W nowym kalendarzu rzymskim figuruje jako wspomnienie 24 maja.
Modlitwa
Wszechmogący i miłosierny Boże, któryś dla obrony ludu chrześcijańskiego ustanowił przedziwną pomoc w błogosławionej Dziewicy Maryi; spraw łaskawie, abyśmy możną Jej opieką wsparci, mogli walczyć za życia a przy śmierci osiągnąć zwycięstwo nad nieprzyjacielem dusz naszych. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.