2 lutego w Liturgii Kościoła obchodzimy Święto Ofiarowania Pańskiego. Od 1997 roku z inicjatywy papieża Jana Pawła II ten dzień został ustanowiony także Światowym Dniem Życia Konsekrowanego, stanowiąc okazję do głębszej refleksji całego Kościoła nad darem życia poświęconego Bogu.
Dzień Życia Konsekrowanego to nie tylko moment, w którym bardziej dostrzegamy i okazujemy wdzięczność Bogu za tych, którzy idąc za Jego wezwaniem poświęcili się na służbę Ludu Bożego przez ślubowanie ewangelicznych rad ubóstwa, czystości i posłuszeństwa. Stwarza okazję do zatrzymania się i zastanowienia nad powołaniem, które w istocie jest wspólne dla wszystkich ochrzczonych, a którego szczególnym znakiem ma być życie osób konsekrowanych. Każdy bowiem chrześcijanin jest wezwany do pójścia za Panem, by odwzajemniać otrzymaną od Niego miłość, do radykalnego życia Ewangelią w swoim życiu i głoszenia jej innym, do ofiarnej miłości bliźniego, wreszcie – do głębokiego zjednoczenia z Nim tu i w wieczności. Rolą życia konsekrowanego jest o tym nieustannie przypominać.
Czas od 30 listopada 2014r. do 2 lutego 2016r. decyzją papieża Franciszka był w całym Kościele obchodzony jak szczególny Rok Życia Konsekrowanego. W liście, który Ojciec Święty skierował do osób konsekrowanych na rozpoczęcie tego czasu łaski, napisał słowa, które mogą stać się inspiracją także dla wszystkich osób, które pragną głęboko przeżywać swoje chrześcijańskie powołanie zawarte w konsekracji chrzcielnej:
Dla założycieli i założycielek absolutną regułą była Ewangelia, a wszelka inna reguła pragnęła być jedynie wyrazem Ewangelii i narzędziem, aby żyć nią w pełni. Ich ideałem był Chrystus, całkowite wewnętrzne przylgnięcie do Niego, aby móc powiedzieć wraz ze św. Pawłem: „Dla mnie żyć to Chrystus” (Flp 1, 21); śluby miały sens tylko po to, aby zrealizować tę ich namiętną miłość.
[…] jesteśmy wezwani, by postawić sobie pytanie, które brzmi: czy i jak również my pozwalamy, by Ewangelia była dla nas wyzwaniem; czy jest ona dla nas rzeczywiście „vademecum” na każdy dzień i dla decyzji, do których podjęcia jesteśmy wezwani. Jest ona wymagająca i żąda, by żyć nią radykalnie i szczerze. Nie wystarczy jej przeczytać (pomimo, że jej czytanie i studium pozostają niezmiernie ważne), nie wystarczy ją rozważać (i czynimy to codziennie z radością). Jezus żąda od nas jej realizacji, życia jej słowami.
Zdjęcie za: Radio Głos