„Nie tak bowiem, jak widzi człowiek, widzi Bóg” – w IV niedzielę Wielkiego Postu pochylamy się nad fragmentem Ewangelii opowiadającym o uzdrowieniu niewidomego. Niech ta refleksja będzie zachętą do osobistego pochylenia się nad Bożym Słowem.
Czasem doświadczamy ciemności. Może ona trwać od urodzenia. I nawet szukamy sposobu na przejrzenie. Jezus, przywracając niewidomemu wzrok, czyni znak błota – gliny, z której niegdyś Bóg uczynił człowieka.
Przypomina mi to o odwiecznej Miłości Ojca do mnie, o tym, że jestem chciana i kochana przez Niego. Co więcej – kolejny znak obmycia w sadzawce – przywołuje mi w pamięci moment mojego Chrztu Świętego, kiedy zostałam obmyta z grzechu pierworodnego i włączona do Rodziny Kościoła. A tym samym tez posłana, by wskazywać na ŹRÓDŁO ŻYCIA I ŚWIATŁOŚĆ ŚWIATA. Cokolwiek więc by się nie działo, nie jestem sama. Okazuje się, że łatwo jest stracić widzenie, stracić Jezusa z oczu. Wejść w ciemność, zapomnieć o tym, że to On rozjaśnia ciemności.
Jednak On zapewnia, że choćbym szła ciemną doliną, On Jest ze mną i wybawia mnie od zła. Tylko do mnie należy decyzja przyjęcia Jezusa jako Tego, Który mi przywraca wzrok, zwłaszcza ten duchowy. Może dziś właśnie razem ze mną spojrzysz na Jezusa w Eucharystii i powierzysz Mu swoje oczy duszy, by patrzyły jak widzi Bóg, a nie tylko po ludzku.
s. Bernadetta